Cando se escoita o seu nome, as cartas da arte galega fanse máis fortes. Isaac Díaz Pardo non foi só un creador, foi unha barca de Caronte: unha travesía que cruzou mares de adversidade, ilusión, memoria e compromiso —e que nos segue levando a un porto de identidade cultural, orgullo propio e creación sen fronteiras.
Este luns 27 de outubro, ás 20:00, no Ateneo Ferrolán, reunímonos para unha conferencia especial titulada “A barca de Caronte. A travesía vital de Isaac Díaz Pardo”, a cargo do seu fillo, Xosé Díaz Arias de Castro. Será un encontro de emoción, de recordo, de exame: olhando a vida e obra dun home que soubo mirar ao seu tempo sen deixar atrás o territorio das súas raíces.
Isaac naceu en 1920, nun fogar no que a arte e o galeguismo latexaban xa con firmeza: o seu pai, Camilo Díaz Baliño, foi pintor, escenógrafo e artista comprometido. Esa casa-taller non era só un espazo creativo senón un espello de rebeldía ante a opresión, de luz no medio da noite. O fusilamento de Camilo en 1936 marcou para sempre a existencia do fillo, quen tivo de esconderse, de reinventarse, de traballar para que a memoria non se perdese.
Desde ese berro interior, Díaz Pardo construíu pontes entre a arte e a industria, entre o pasado asolado e o futuro esperanzado. Foi pintor e ceramista, editor, deseñador e empresario. Proxectos como Sargadelos ou O Castro, o Laboratorio de Formas de Galicia, Ediciós do Castro, o Seminario de Estudos Cerámicos… cada un deles foi un xeito de dicir “non”, cada un deles foi un acto de rexoitar o silencio e a perda.
E o que máis impresiona de Isaac é que, aínda despois de tanto recoñecemento —das Artes Galegas, da Academia de Belas Artes, da Medalla de Ouro, das exposicións, dos libros—, nunca deixou de definirse coa humildade do artesán que sabe que o camiño está feito de erros, de tropezos, de fracasos. “Unha sucesión de fracasos”, dicía. Mais daquel barro, daquela caída, reconstruíu sempre algo novo.
Porque Isaac amarrou coa memoria, coa lingua, co pobo que sofre, co talento despregado nas esquinas. En Magdalena, en Arxentina, enxergou Galicia lonxe e quixo traela de volta como cerámica, como letra, como pintura.
Este acto en Ferrol é un tributo vivo: será Xosé, como fillo e académico, quen nos leve por ese percorrido vital; Manuel Quintana Martelo quén recordará o préstame da arte galega; José Antonio Ponte Far quén honrará o compromiso institucional. E nós, quen escoitemos, quen sintamos, quen levemos connosco as palabras, as imaxes, as ideas de Isaac para que non se apague a chama.
Porque Santiago, A Coruña, Ferrol… Galicia enteira está a acoller méritos ferventes. A exposición A barca de Caronte será estreitamente ese espello no que veremos non só o que foi Díaz Pardo, senón o que podemos ser.
